تهران ساعت 10:23 دقیقه شب عطر هوس و درد وجدان

ظفر کی میره؟ این سوالی بود که یکی از بچه های اژانس پرسید.ساعت از ده شب گذشته بود.قبض اژانس رو گرفتم و ماشین رو روشن کردم.سه دختر که یکیشون در حال کشیدن سیگار بود.اول ظفر میریم.راه افتادم هنوز چند دقیقه ای نبود که مسیر رو طی میکردیم یکی از دخترا شروع کرد به حرف زدن با صدای بلند.ازم پرسید بچه ی کجایی؟ حدس زدم که از این سوال کردن نیتی داره.جوابش رو دادم و صدای ضبط رو زیاد کردم. نزدیکای ظفر که رسیدم ستاره که جلو نشسته بود گفت: یک چیز میخوام بگم زود فکر کن و بعد جواب بده! اسم من ستاره است این دو نفرم هم اتاقی های من هستند.ما ظفر کاری نداریم.جا داری! ترمز کردم .گفتم حرف اخر! گفت حقیقتش چند روزه حتی غذا هم درست و حسابی نخوردیم.اگه جا داری ما سه نفریم .20 تومن هم میگیریم.خونمون رو همسایه ها مشکوک شدن و زنگ زدن 110
زدیم بیرون حالا هم جا نداریم.این حرف اخر.زل زدم تو چشماش و سکوت کردم.وسوسه و هوس از یک سو و درد عذاب وجدان! از طرف دیگه.سوار ماشین شدم و دوباره حرکت کردیم. اولین ساندویچی نگه داشتم.خودم هم شام نخورده بودم.انگار فقط یه درد مشترک داشتیم تو اون لحظه .هر چهار نفر گرسنه بودیم! غذا رو که خوردیم به ستاره گفتم برید یه جای امن.من تنها کاری که از دستم بر میومد همین ساندویچ بود و بس! سیگاری روشن کردم و سوار ماشین شدم .اما نمیدونم کی رسیدم به اژانس. توی راه فکر کردم و فکر. به خودم فکر کردم.به اینکه چه بلایی سرمون اومده. توی مسیر غرق گذشته ی خودم شدم.چند وقت پیش شاید تو یکی از این تظاهرات های خیابونی یکی مثل ستاره و ستاره ها با من مشت گره کرده فریاد میزد.استقلال,ازادی و...
دارم مینویسم تا یادم بمونه که چرا زندگی میکنم. دل شوره هام از هر زمان بیشتره.
غربت در وطن حکایتی است بسیار غریب!
...